Community

Elysia estis aventurema kaj aŭdaca esploristo kiu nomis la misteran regnon de Zephyria sia hejmon. Ŝia nesatigebla malsato por malkovro kaj soifo por novaj renkontiĝoj estis senlima, kaj ŝi ĉiam serĉis neesploritajn teritoriojn por kontentigi sian vagemon. Unu fatalan tagon, dum Elysia estis faranta sian vojon tra sorĉa arbaro, ŝi trovis sin ĉirkaŭita de konfuza nebulo kiu forportis ŝin al fremda kaj nekonata tereno. Dum Elysia gradiĝe malfermis siajn okulojn, ŝi trovis sin tute mergita en surreala kaj transmondan pejzaĝon kiu lasis ŝin en stato de absoluta mirego. La loko estis neniu alia ol Lumaria, regno de senrivala beleco kaj sorĉo, kie masivaj kristalinaj formaĵoj altis super ŝi, akvofaloj gutis de grandaj altecoj, kaj abunda verdaĵo prosperis kiom la okulo povas vidi. La raviga pejzaĝo ĉirkaŭanta ŝin estis tiel vivida kaj kaptiva ke ĝi igis ŝin senti kvazaŭ ŝi estus en sonĝo. Tamen, malgraŭ la superforta sento de respekto kiun ŝi sentis, ŝi ne povis forĵeti la profundan senton de sopiro kaj hejmmalĝojo kiu ekposedis ŝin. Ŝi sopiris reveni al la konata mondo kiun ŝi lasis malantaŭ si, la loko kie ŝi vere apartenis. ...

En la ĉarma kvartalo kie Barkley, la vigla hundo, kaj Whiskers, la eleganta kato, loĝis, ilia amikeco prosperis meze de tapiŝo de rido kaj gajeco. Kvankam iliaj personecoj diverĝis kiel la suno kaj la luno, ilia ligilo restis nefleksebla, nevidebla fadeno tekstanta iliajn vivojn kune. Kune, ili estis la enkorpiĝo de ĝojo, alportante radialan brilon al ilia eta angulo de la mondo. En tago drenĉita en ora sunlumo, Barkley kaj Whiskers ekveturis sur sia trankvila promeno tra la pitoreska parko, sanktejo abundanta je vigla foliaro kaj parfumaj floroj. Dum ili trotetis, iliaj sensoj agorditaj al la simfonio de la flustretoj de naturo, mistera objekto kaptis ilian okulon apud malnova ligna benko. Antikva, mistera skatolo kuŝis en ripozo, kovrita en aŭro de intrigo. Scivolemo enplektis siajn kurbigojn ĉirkaŭ iliaj koroj, devigante ilin malkaŝi ĝiajn sekretojn. ...

La malgranda vilaĝo de Koji en la montaro estis loko de senparadigma beleco, kun luksaj verdaj arbaroj, ondetaj montetoj, kaj kristalklaraj riveretoj kiuj serpentumis sian vojon tra la valo. La aero estis refreŝiga kaj akra, kaj la sonoj de naturo ĉirkaŭis la vilaĝanojn, kreante trankviligan atmosferon por iliaj ĉiutagaj rutinoj. Koji loĝis en simpla sed komforta hejmo kun siaj gepatroj kaj sia pli juna fratino. Lia familio estis bone konata en la vilaĝo pro sia bonkoreco kaj generozeco, kaj ili estis amataj de ĉiuj kiuj konis ilin. ...