Belonging

เอลิเซียเป็นนักสำรวจผู้ชอบผจญภัยและกล้าหาญที่เรียกอาณาจักรลึกลับของเซฟีเรียว่าบ้าน ความหิวกระหายอย่างไม่รู้จักพอของเธอในการค้นพบและความกระหายในการพบปะใหม่ ๆ ไม่มีขีดจำกัด และเธอมักจะแสวงหาดินแดนที่ยังไม่ได้สำรวจเพื่อตอบสนองความปรารถนาในการท่องเที่ยวของเธอ ในวันแห่งโชคชะตาวันหนึ่ง ขณะที่เอลิเซียกำลังเดินทางผ่านป่าที่น่าหลงใหล เธอพบว่าตัวเองถูกหมอกที่สับสนล้อมรอบซึ่งพัดพาเธอไปยังดินแดนที่แปลกประหลาดและไม่คุ้นเคย เมื่อเอลิเซียค่อย ๆ ลืมตา เธอพบว่าตัวเองจมอยู่ในภูมิทัศน์เหนือจริงและเหนือโลกอย่างสมบูรณ์ ซึ่งทำให้เธออยู่ในสภาพของความประหลาดใจอย่างเต็มที่ สถานที่นั้นไม่ใช่ที่อื่นนอกจากลูมาเรีย อาณาจักรแห่งความงามและเสน่ห์ที่ไม่มีใครเทียบได้ ซึ่งโครงสร้างคริสตัลขนาดใหญ่สูงตระหง่านเหนือเธอ น้ำตกไหลลงมาจากความสูงมาก และพืชพรรณที่เขียวชอุ่มเจริญรุ่งเรืองไกลสุดลูกหูลูกตา ทิวทัศน์ที่น่าทึ่งรอบ ๆ ตัวเธอมีชีวิตชีวาและน่าหลงใหลมากจนทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในความฝัน อย่างไรก็ตาม แม้จะมีความรู้สึกเกรงกลัวอย่างท่วมท้น เธอก็ไม่สามารถเขย่าความรู้สึกของความปรารถนาและความคิดถึงบ้านอย่างลึกซึ้งที่เข้ามาครอบงำเธอได้ เธอปรารถนาที่จะกลับไปยังโลกที่คุ้นเคยที่เธอทิ้งไว้ข้างหลัง สถานที่ที่เธอเป็นเจ้าของอย่างแท้จริง ด้วยความมุ่งมั่นอันแน่วแน่ที่จะหาทางกลับบ้าน เอลิเซียเริ่มต้นการเดินทางที่กล้าหาญผ่านภูมิทัศน์อันกว้างใหญ่และแผ่ขยายของลูมาเรีย แม้จะมีความกังวลเบื้องต้น เธอก็ได้รับการต้อนรับจากสิ่งมีชีวิตแปลก ๆ มากมาย เกล็ดของพวกมันแวววาวในแสงอาทิตย์อันอบอุ่น และสิ่งมีชีวิตจากอีเธอร์เรียลที่ลื่นไหลอย่างสง่างามผ่านอากาศ ทุกย่างก้าวที่เธอทำเปิดเผยการค้นพบใหม่และมหัศจรรย์ ตั้งแต่พืชร้องเพลงที่ขับร้องเพลงให้เธอด้วยทำนองอันไพเราะ ไปจนถึงทิวทัศน์ที่น่าทึ่งของภูเขาและหุบเขาที่ทอดยาวไปข้างหน้า การเปิดเผยใหม่แต่ละอย่างทำให้เธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความเกรงกลัว แต่ก็เป็นการเตือนใจที่สะเทือนอารมณ์ของบ้านที่เธอปรารถนาที่จะกลับไป ซึ่งใบหน้าที่คุ้นเคยและความรู้สึกของการเป็นเจ้าของรอคอยเธออยู่ หลังจากการเดินทางที่ยาวนานและเหน็ดเหนื่อย เอลิเซียสะดุดกับหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ในหุบเขาอันเขียวชอุ่ม คนในท้องถิ่นที่เป็นมิตรต้อนรับเธอด้วยอ้อมแขนและแสดงให้เธอเห็นชุมชนของพวกเขา ภาคภูมิใจอย่างมากในการแบ่งปันประเพณีที่เป็นเอกลักษณ์และวิถีชีวิตของพวกเขา เอลิเซียประทับใจกับความอบอุ่นและความปรารถนาดีอย่างจริงใจของพวกเขา ซึ่งทำให้เธอรู้สึกสบายใจและเชื่อมโยงกับพวกเขาทันที ความใจกว้างและการต้อนรับของพวกเขาทิ้งความประทับใจที่ไม่อาจลบเลือนไว้กับเธอ และเธอรู้สึกขอบคุณสำหรับโอกาสที่ได้สัมผัสความกรุณาของพวกเขาโดยตรง เมื่อเธอใช้เวลาในหมู่บ้านมากขึ้น เอลิเซียประทับใจกับความหลงใหลไร้ขีดจำกัดของชาวลูมาเรียนต่อดนตรี ศิลปะ และการเล่าเรื่อง ความคิดสร้างสรรค์และจินตนาการของพวกเขาไม่มีขอบเขต และเธอพบว่าตัวเองสบายใจอย่างสมบูรณ์ในบริษัทของพวกเขา หมู่บ้านกลายเป็นที่พักพิงที่เงียบสงบสำหรับเธออย่างรวดเร็ว สถานที่ที่เธอสามารถลืมความปรารถนาที่จะกลับไปยังโลกของเธอเองได้ชั่วคราว และเพียงแค่อาบน้ำในความอบอุ่นและการต้อนรับของชาวลูมาเรียน เมื่อดวงอาทิตย์สดใสค่อย ๆ ลงจากขอบฟ้า หล่อประกายสีเหลืองอำพันอบอุ่นเหนือหมู่บ้านเล็ก ๆ เอลิเซียสะดุดกับการชุมนุมที่คึกคักในใจกลางจัตุรัส อากาศเต็มไปด้วยความตื่นเต้น และชาวบ้านกำลังมุ่งมั่นเตรียมการสำหรับเทศกาลใหญ่ที่กำลังจะมาถึง เสียงดนตรีแบบดั้งเดิมอันไพเราะลอยผ่านอากาศ เชิญชวนให้เอลิเซียเข้ามาใกล้และเข้าร่วมความสนุกสนาน เสียงหัวเราะอันอบอุ่นและการพูดคุยที่ร่าเริงเต็มหูของเธอ ยกระดับจิตวิญญาณของเธอและเติมเต็มหัวใจของเธอด้วยความสุข เอลิเซียหลงใหลในบรรยากาศที่มีชีวิตชีวาและเบิกบาน และเธอตัดสินใจที่จะอยู่และดื่มด่ำในการเฉลิมฉลองแห่งความสามัคคีและความสุขที่กำลังคลี่คลายต่อหน้าเธอ ...

หมู่บ้านเล็กๆ ของโคจิในภูเขาเป็นสถานที่ที่มีความงดงามไม่มีใครเทียบได้ ด้วยป่าเขียวชอุ่ม เนินเขาลูกคลื่น และลำธารใสดุจคริสตัลที่คดเคี้ยวผ่านหุบเขา อากาศสดชื่นและสะอาด และเสียงธรรมชาติล้อมรอบชาวบ้าน สร้างบรรยากาศที่ผ่อนคลายสำหรับกิจวัตรประจำวันของพวกเขา โคจิอาศัยอยู่ในบ้านที่เรียบง่ายแต่อบอุ่นกับพ่อแม่และน้องสาวของเขา ครอบครัวของเขาเป็นที่รู้จักดีในหมู่บ้านจากความเมตตาและความใจกว้างของพวกเขา และได้รับความรักจากทุกคนที่รู้จักพวกเขา ตั้งแต่อายุยังน้อย โคจิหลงใหลในศิลปะการต่อสู้ เขาเคยได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับซามูไรในตำนาน มิยาโมโตะ ผู้ซึ่งมีชื่อเสียงทั่วประเทศด้วยทักษะการต่อสู้ที่ไม่มีใครเทียบได้ โคจิใช้เวลานับไม่ถ้วนในการฝึกฝนทักษะและฝึกซ้อมท่าต่างๆ เขามุ่งมั่นที่จะเป็นนักศิลปะการต่อสู้ที่มีชื่อเสียงเหมือนกับไอดอลของเขา พ่อแม่ของเขาซึ่งตระหนักถึงความหลงใหลของเขาในศิลปะการต่อสู้ จึงตัดสินใจลงทะเบียนให้เขาเข้าโดโจของเซนเซ ทาเคดะ นักศิลปะการต่อสู้ที่ได้รับการเคารพซึ่งมีชื่อเสียงในการผลิตนักสู้ที่ดีที่สุดบางคนในภูมิภาค วันแรกของโคจิที่โดโจเป็นโอกาสที่น่าจดจำ และเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความคาดหวัง โดโจเป็นโครงสร้างที่เรียบง่ายด้วยผนังไม้และหลังคามุงฟาง ภายในตกแต่งอย่างเรียบง่าย มีเพียงเสื่อสองสามผืนและอุปกรณ์ฝึกซ้อมกระจัดกระจายอยู่รอบๆ ห้อง เซนเซ ทาเคดะต้อนรับโคจิด้วยรอยยิ้มอบอุ่นและแนะนำเขากับนักเรียนคนอื่นๆ ซึ่งทุกคนกระตือรือร้นที่จะพบกับสมาชิกใหม่ของโดโจ โคจิตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าศิลปะการต่อสู้ไม่ได้เป็นเพียงเรื่องของความแข็งแกร่งทางกายภาพและความคล่องตัว แต่ยังเกี่ยวกับการฝึกฝนจิตใจและการมีสมาธิ เซนเซ ทาเคดะเน้นย้ำความสำคัญของการทำสมาธิและความสงบภายในเป็นส่วนสำคัญของการฝึก โคจิฝึกควบคุมลมหายใจและทำให้จิตใจสงบ ซึ่งช่วยให้เขามีสมาธิกับงานปัจจุบัน เขายังได้เรียนรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์และปรัชญาของศิลปะการต่อสู้ ได้รับความเข้าใจที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นเกี่ยวกับรูปแบบศิลปะ แม้จะพบกับความท้าทายมากมาย โคจิก็ยังคงมุ่งมั่นในการเอาชนะทั้งหมดและบรรลุระดับความเชี่ยวชาญสูงสุดในศิลปะการต่อสู้ การฝึกของเขาเหนื่อยและต้องการมาก ต้องการให้เขาผลักดันตัวเองถึงขีดจำกัดทุกวัน ทุกเช้าเขาตื่นแต่เช้าและอุทิศเวลาหลายชั่วโมงในการฝึกซ้อมท่าต่างๆ และปรับปรุงเทคนิค เขายังทำแบบฝึกหัดหลายชุดที่ออกแบบมาเพื่อสร้างความแข็งแกร่งและความอดทน เช่น การวิดพื้น การนั่งขึ้น และการวิ่ง วันหนึ่ง ขณะฝึกการต่อสู้ด้วยดาบ โคจิบาดเจ็บที่ข้อมือ เขารู้สึกสิ้นหวังและเชื่อว่าเขาจะไม่มีโอกาสฝึกศิลปะการต่อสู้อีกต่อไป เซนเซ ทาเคดะสนับสนุนให้โคจิพักผ่อนเพื่อรักษา แต่โคจิมุ่งมั่นเกินกว่าที่จะยอมแพ้ แทนที่จะเป็นเช่นนั้น โคจิตัดสินใจฝึกมือที่ไม่ถนัดเพื่อให้เขายังสามารถฝึกซ้อมและพัฒนาต่อไปได้ เขาเริ่มฝึกทุกวันโดยใช้มือซ้าย แม้ว่ามันจะอ่อนแอกว่ามือขวามาก ความมุ่งมั่นและความอดทนของโคจิทำให้เซนเซ ทาเคดะประหลาดใจ ซึ่งเห็นศักยภาพที่แท้จริงของนักเรียนหนุ่มของเขา เมื่อเวลาผ่านไป โคจิอุทิศตนเองให้กับการฝึกอย่างเข้มงวดของมือซ้าย มุ่งมั่นที่จะบรรลุระดับความเชี่ยวชาญที่เทียบเท่ากับมือขวาที่ถนัดของเขา เนื่องจากความมุ่งมั่นและความอดทนอย่างแน่วแน่ของเขา เขาสามารถเห็นการพัฒนาที่เห็นได้ชัดในความเชี่ยวชาญและพลังของมือซ้ายของเขาตามกาลเวลา ความอดทนและความขยันขันแข็งของเขาพิสูจน์ให้เห็นผลเนื่องจากเขาเห็นความก้าวหน้าอย่างค่อยเป็นค่อยไปในความสามารถในการทำงานด้วยความแม่นยำและความชำนาญที่เพิ่มขึ้น ในแต่ละวันที่ผ่านไป เทคนิคของโคจิเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว และชื่อเสียงของเขาในหมู่บ้านในฐานะ “นักรบสองมือ” เริ่มแพร่กระจายไปไกลและกว้าง ความมุ่งมั่นอย่างแน่วแน่ของเขาต่องานฝีมือของเขาเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความอดทนและการอุทิศตนเพื่อความเป็นเลิศของเขา ...